Karolina Sulej

Już słyszę jak niektórzy obruszają się, że pisanie o modzie w kontekście obozów koncentracyjnych to świętokradztwo i brak szacunku dla setek tysięcy ofiar, które tam zginęły. Należy jednak pamiętać, że w tych miejscach kaźni toczyło się życie pełne bólu i lęku o to co przyniesie dzień jutrzejszy ale też nadziei, wzajemnego wsparcia, przyjaźni a niekiedy i miłości o czym świadczy chociażby, przypominająca szekspirowskie dramaty, historia Edwarda Galińskiego i Mali Zimetbaum. Ludzie walczyli o przetrwanie a aspekt duchowy był tu nie mniej ważny niż ten fizyczny. Zachowanie godności było priorytetem, a częścią poczucia godności jest dbanie o siebie. "Dbać o siebie i wyglądać to nie jest tylko potrzeba estetyczna. To potrzeba moralna" - mówi były więzień obozu, którego słowa mogłyby być myślą przewodnią książki "Rzeczy osobiste" Karoliny Sulej. Z niezwykłym wyczuciem, szacunkiem do ofiar i starannością autorka opowiada o życiu w obozie przez pryzmat ubrań, rzeczy codziennego użytku, osobistych drobiazgów, które udało się więźniom ocalić przed konfiskatą. I choć obozy koncentracyjne kojarzą się z charakterystycznymi pasiakami to już na wstępie dowiadujemy się, że były one rozdawane y więźniom tylko na początku wojny. Potem, z racji braków w zaopatrzeniu, korzystali oni z ubrań cywilnych, rzadko praktycznych i dostosowanych do aktualnych warunków pogodowych. Suknie balowe i pantofelki na obcasie mieszały się z wełnianymi swetrami, letnimi spódnicami w kwiaty i ciężkimi chodakami. Punktem honoru było dla więźniów aby otrzymane rzeczy były czyste, schludne i w miarę estetyczne. Igła, nitka, kolorowa szmatka na głowę mogły sprawić, że czuli się oni lepiej. Zabiegi wokół stroju i higieny ciała przypominały im, że są ludźmi a nie tylko numerami. Karolina Sulej poświęca też uwagę oprawcom i ich mundurom, będącym synonimem władzy i porządku. Porządnie skrojone, świetne gatunkowo i ciepłe ubrania esesmanów (w tym zawsze błyszczące czarne oficerki) miały za zadanie budzić w więźniach strach i poczucie niższości. "Rzeczy osobiste" to książka inne niż wszystkie, pokazująca świat obozów koncentracyjnych z innej perspektywy niż ta do której jesteśmy przyzwyczajeni. Opowiada historię ludzi, poprzez ubrania, rzeczy osobiste, kosmetyki. Długo będę pamiętała historię kobiety, którą przed selekcją uratowała szminka, którą natarła sobie policzki. Ta szminka, taki wydawać się by mogło zbytek, dla niej oznaczała życie. Polecam Wam serdecznie tę lekturę. To jeden z lepszych i ciekawszych reportaży, jakie kiedykolwiek czytałam.